ΑΙΤΗΣΕΙΣ, ΔΕΗΣΕΙΣ ΙΕΡΕΩΝ
ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΚΦΩΝΗΣΕΩΝ

(ἀπὸ τὸ Ἱερατικόν [ΙΕΡ])

 

Πρὸ τοῦ Ἑξαψάλμου

(«ἡ μικρὰ ἐκτενής», ἀμέσως μετὰ τὸ «Προστασία φοβερά»)

 

λέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.                                                                                                          Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος), καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

 

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                               Ἀμήν. Ἐν ὀνόματι Κυρίου, εὐλόγησον, Πάτερ.

 

Δόξα τῇ Ἁγίᾳ καὶ ὁμοουσίῳ καὶ ζωοποιῷ καὶ ἀδιαιρέτῳ Τριάδι, πάντοτε· νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                         Ἀμήν. [Καὶ ἀρχόμεθα τοῦ Ἑξαψάλμου]

 

 

Πληρωθέντος τοῦ Ἑξαψάλμου

(ἡ Μεγάλη Συναπτή, ἤτοι τὰ «Εἰρηνικά»)

 

ν εἰρήνη, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                      Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                                                         Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

                                                                                         Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου, καὶ τῶν μετὰ πίστεως εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                  Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος), τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ Λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους, πάσης Ἀρχῆς καὶ Ἐξουσίας ἐν αὐτῷ, τοῦ κατὰ ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα φιλοχρίστου ἡμῶν Στρατοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τοῦ συμπολεμῆσαι καὶ ὑποτάξαι ὑπὸ τὸ κράτος Αὐτοῦ πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                                Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τῆς πόλεως (ἢ τῆς χώρας, ἢ τῆς νήσου, ἢ τῆς κώμης, ἢ τῆς ἁγίας Μονῆς) ταύτης, πάσης πόλεως, χώρας, καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Κύριε ἐλέησον.

 

πὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                                           Κύριε ἐλέησον.

πὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                 Κύριε ἐλέησον.

πὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                                           Κύριε ἐλέησον.

ντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

                                                                              Ἀμήν [Κύριε ἐλέησον][1].

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας [Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς][2], μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.                                                                             Σοί, Κύριε.

 

Ὅτι πρέπει Σοι πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                     Ἀμήν. [Καὶ ἀρχόμεθα τοῦ «Θεὸς Κύριος»]

 

 

Μετὰ τήν α’ στιχολογίαν τοῦ Ψαλτηρίου

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                    Κύριε ἐλέησον.

ντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

                                                                               Ἀμήν [Κύριε ἐλέησον].

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας [Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς], μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.                                                                             Σοί, Κύριε.

 

Ὅτι Σὸν τὸ κράτος, καὶ Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία, καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

         Ἀμήν. [Καὶ ψάλλομεν τὰ Καθίσματα (Τροπάρια) μετὰ τὴν α’ στιχολογίαν]

 

 

Μετὰ τήν β’ στιχολογίαν τοῦ Ψαλτηρίου, [ΕΥΧ, σ. 32]

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ... (ὡς ἀνωτέρω, σ. 2, μὲ τὴν ἑξῆς ἐκφώνησιν),

Ὅτι ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

         Ἀμήν. [Καὶ ψάλλομεν τὰ Καθίσματα (Τροπάρια) μετὰ τὴν β’ στιχολογίαν]

 

Μετὰ τὸν Πολυέλεον

(Ἐν Κυριακῇ, μετὰ τὰ Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια)

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ... (ὡς ἀνωτέρω, σ. 2, μὲ τὴν ἑξῆς ἐκφώνησιν),

Ὅτι ηὐλόγηταί Σου τὸ ὄνομα, καὶ δεδόξασταί Σου ἡ βασιλεία, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                       Ἀμήν. [Καὶ συνεχίζομεν ὡς διατέτακται]

 

 

Πρὸ τοῦ Εὐαγγελίου [τοῦ Ὄρθρου]

(ἀμέσως μετὰ τὸ Προκείμενον)

 

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                                                                         Κύριε ἐλέησον.

Ὅτι Ἅγιος εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ ἐν Ἁγίοις ἐπαναπαύῃ, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                              Ἀμήν. [Καὶ ψάλλομεν τὸ «Πᾶσα πνοὴ» μετὰ τοῦ στίχου αὐτοῦ]

 

 

Εἰ ἀνεγνώσθῃ Εὐαγγέλιον Ὄρθρου· Μετὰ τὸ Πεντηκοστάριον

 

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου· ἐπίσκεψαι τὸν κόσμον Σου ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς· ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων, καὶ κατάπεμψον ἐφ’ ἡμᾶς τὰ ἐλέη Σου τὰ πλούσια· πρεσβείαις τῆς παναχράντου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας· δυνάμει τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ· προστασίαις τῶν τιμίων, ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων· ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, Προφήτου, Προδρόμου, καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου· τῶν Ἁγίων, ἐνδόξων, πανευφήμων καὶ πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων· τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν, μεγάλων Ἱεραρχῶν, καὶ οἰκουμενικῶν διδασκάλων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου· Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας· Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, καὶ Νεκταρίου Πενταπόλεως, τῶν θαυματουργῶν· τῶν Ἁγίων ἐνδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τήρωνος καὶ Στρατηλάτου καὶ Μηνᾶ τοῦ θαυματουργοῦ· τῶν Ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καὶ Ἐλευθερίου· τῶν Ἁγίων, ἐνδόξων, μεγάλων μαρτύρων Θέκλας, Βαρβάρας, Ἀναστασίας, Αἰκατερίνης, Κυριακῆς, Φωτεινῆς, Μαρίνης, Παρασκευῆς καὶ Εἰρήνης· τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ καλλινίκων Μαρτύρων· τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων· (τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐμνημονεύθη ἐν τοῖς ἄνω[3] τῶν Ἁγίων καὶ δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καὶ Ἄννης· (τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας, ἐὰν ἑορτάζεται3) καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, ἱκετεύομέν Σε, μόνε, πολυέλεε Κύριε, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων Σου καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.                                                                                

                                                       Κύριε ἐλέησον (ιβ’ [τετράκις, ἀνὰ τρίς]).

Ἐλέει, καὶ οἰκτιρμοῖς, καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ, μεθ’ οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                           Ἀμήν. [Καὶ ἀρχόμεθα τῶν Κανόνων]

 

 

Μετὰ τήν γ’ ᾨδήν

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ... (ὡς ἐν σ. 2, μὲ τὴν ἑξῆς ἐκφώνησιν),

Ὅτι Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                       Ἀμήν. [Καὶ συνεχίζομεν ὡς διατέτακται]

 

 

Μετὰ τήν ς’ ᾨδήν

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ... (ὡς ἐν σ. 2, μὲ τὴν ἑξῆς ἐκφώνησιν),

Σὺ γὰρ εἶ ὁ Βασιλεὺς τῆς εἰρήνης, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                     Ἀμήν. [Καὶ συνεχίζομεν ὡς διατέτακται]

 

 

Μετὰ τήν η’ ᾨδήν

 

Τὴν Θεοτόκον καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἐν ὕμνοις τιμῶντες, μεγαλύνωμεν.

                                    [Κατερχόμενοι τοῦ στασιδίου ψάλλομεν τὴν «Τιμιωτέραν»,

                                                                                                            ἢ ὡς διατέτακται]

 

 

Μετὰ τὴν Καταβασίαν τῆς θ’ ᾨδῆς [ἢ μετὰ τὸ Ἄξιόν ἐστιν]

(ἡ Μικρὰ Συναπτή, «Αἴτησις»)

 

τι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ... (ὡς ἐν σ. 2, μὲ τὴν ἑξῆς ἐκφώνησιν),

Ὅτι Σὲ αἰνοῦσι πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπουσι, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                     Ἀμήν. [Καὶ συνεχίζομεν ὡς διατέτακται]

 

 

Πρὸ τῆς Ἀπολύσεως

(Ἡ Ἐκτενής)

 

λέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου, ἐπάκουσον καὶ ἐλέησον.                                                                                                          Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τοῦ δεῖνος).

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων καὶ μοναχῶν, καὶ πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, συγχωρήσεως καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάντων τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τῶν κατοικούντων καὶ παρεπιδημούντων ἐν τῇ πόλει (ἢ χώρᾳ, ἢ νήσῳ) ταύτη, τῶν ἐνοριτῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ταύτης (ἤ, τῶν ἀδελφῶν τῆς ἱερᾶς Μονῆς ταύτης καὶ τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν).

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν μακαρίων καὶ ἀειμνήστων κτιτόρων τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ταύτης (ἤ, τῆς ἱερᾶς Μονῆς ταύτης), καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν προαναπαυσαμένων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἐνθάδε εὐσεβῶς κειμένων, καὶ ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

τι δεόμεθα ὑπὲρ τῶν καρποφορούντων καὶ καλλιεργούντων ἐν τῷ ἁγίῳ καὶ πανσέπτῳ ναῷ τούτῳ, κοπιώντων, ψαλλόντων, καὶ ὑπὲρ τοῦ περιεστῶτος λαοῦ, τοῦ ἀπεκδεχομένου τὸ παρὰ Σοῦ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.

                                                                                    Κύριε ἐλέησον (γ’).

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                                                      Ἀμήν.

 

Πρὸ τῆς Ἀπολύσεως

(ἡ Δέησις, ἤτοι τὰ «Πληρωτικά»)

 

Πληρώσωμεν τὴν ἑωθινὴν δέησιν ἡμῶν τῷ Κυρίῳ.                    Παράσχου Κύριε[4].

ντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ Σῇ χάριτι.

                                                                               Ἀμήν [Κύριε ἐλέησον].

Τὴν ἡμέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.                                                                                                             Παράσχου Κύριε.

γγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.                                                                         Παράσχου Κύριε.

 

 

Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.                                                                                      Παράσχου Κύριε.

Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.                                                                                      Παράσχου Κύριε.

Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.                                                                                      Παράσχου Κύριε.

Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα.           Παράσχου Κύριε.

Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας [Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς], μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.                                                                             Σοί, Κύριε.

Ὅτι Θεὸς ἐλέους, οἰκτιρμῶν, καὶ φιλανθρωπίας ὑπάρχεις, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                                                      Ἀμήν.

 

Εἰρήνη πᾶσι.                                                                               Καὶ τῷ πνεύματί σου.

Τὰς κεφαλὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν.                                   Σοί, Κύριε (ἀργῶς[5]).

(Μυστική εὐχή: Κύριε, Ἅγιε, ὁ ἐν ὑψηλοῖς...)

Σὸν γάρ ἐστι τὸ ἐλεεῖν καὶ σῴζειν ἡμᾶς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

                                                                                                      Ἀμήν.


 

ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ

 

 

 


 

Μετὰ τὸ Εὐλογητός ἀπὸ τὸν Ἱερέα[6]·

 

Ὁ Ἀναγνώστης· Ἀμήν.

 

 

Τὸ Τρισάγιον.

 

γιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (γ’).

 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

 

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν· Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν· Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου.

 

Κύριε, ἐλέησον (γ’).

 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

 

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου· ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου· γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

 

 

Ἱερεύς· Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία...

 

Ὁ Ἀναγνώστης· Ἀμήν.


 

Τροπάρια πρὸ τοῦ Ἑξαψάλμου.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 61], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τοὺς Ψαλμοὺς ιθ’ καί κ’)

 

Ὁ Ἀναγνώστης·

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγη-σον τὴν κληρονομίαν Σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ Σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα.

 

Δόξα.

ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ Σου καινῇ πολιτείᾳ τοὺς οἰκτιρμούς Σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός· εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει Σου, τοὺς πιστοὺς βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων· τὴν συμ-μαχίαν ἔχοιεν τὴν Σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

 

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Προστασία φοβερὰ καὶ ἀκαταίσχυντε, μὴ παρίδῃς, ἀγαθή, τὰς ἱκεσίας ἡμῶν, πανύμνητε Θεοτόκε· στήριξον ὀρθοδόξων πολιτείαν· σῷζε οὓς ἐκέλευσας βασιλεύειν καὶ χορήγει αὐτοῖς οὐρανόθεν τὴν νίκην· διότι ἔτεκες τὸν Θεόν, μόνη εὐλογημένη.

 

 

 

Ὁ Ἱερεὺς τὴν «μικρὰ ἐκτενῆ»· Ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ Θεός, ... (σ. 1).

 

Ὁ Ἑξάψαλμος[7].

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 62], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τοὺς Ψαλμοὺς ιθ’ καί κ’, καὶ τὰ Τροπάρια)

 

Ὁ Ἀναγνώστης·

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία (ἐκ γ’).

Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στό-μα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου (δίς).

 

Ψαλμός γ’. (3)

Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ' ἐμέ. Πολλοὶ λέγουσι τῇ ψυχῇ μου· Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. Σὺ δέ, Κύριε, ἀντιλήπτωρ μου εἶ· δόξα μου, καὶ ὑψῶν τὴν κεφαλήν μου. Φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ. Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνω-σα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου. Οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ, τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι. Ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου. Ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραί-νοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας. Τοῦ Κυρίου ἡ σωτηρία, καὶ ἐπὶ τὸν λαόν σου ἡ εὐλογία σου.

Καὶ πάλιν· Ἐγὼ ἐκοιμήθην καὶ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην, ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου.

 

Ψαλμός λζ’. (37)

Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με. Ὅτι τὰ βέλη σου ἐνεπάγησάν μοι, καὶ ἐπεστήριξας ἐπ' ἐμὲ τὴν χεῖρά σου. Οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου ἀπὸ προσώπου τῆς ὀργῆς σου· οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπὸ προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου. Ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου, ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ' ἐμέ. Προσώζεσαν καὶ ἐσάπησαν οἱ μώλωπές μου ἀπὸ προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου. Ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους, ὅλην τὴν ἡμέραν σκυθρωπάζων ἐπορευόμην. Ὅτι αἱ ψόαι μου ἐπλή-σθησαν ἐμπαιγμάτων, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου. Ἐκακώθην καὶ ἐταπεινώθην ἕως σφόδρα· ὠρυόμην ἀπὸ στεναγμοῦ τῆς καρδίας μου. Κύριε, ἐναντίον σου πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ὁ στεναγμός μου ἀπὸ σοῦ οὐκ ἀπεκρύβη. Ἡ καρδία μου ἐταράχθη, ἐγκατέλιπέ με ἡ ἰσχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ αὐτὸ οὐκ ἔστι μετ' ἐμοῦ. Οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μου ἤγγισαν καὶ ἔστησαν, καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν. Καὶ ἐξεβιά-ζοντο οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, καὶ οἱ ζητοῦντες τὰ κακά μοι ἐλάλησαν ματαιό-τητας καὶ δολιότητας ὅλην τὴν ἡμέραν ἐμελέτησαν. Ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον, καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ. Καὶ ἐγενόμην ὡσεὶ ἄνθρω-πος οὐκ ἀκούων, καὶ οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμούς. Ὅτι ἐπὶ σοί, Κύριε, ἤλπισα, σὺ εἰσακούσῃ, Κύριε ὁ Θεός μου. Ὅτι εἶπον· Μήποτε ἐπιχαρῶσί μοι οἱ ἐχθροί μου, καὶ ἐν τῷ σαλευθῆναι πόδας μου, ἐπ’ ἐμὲ ἐμεγαλοῤῥημόνησαν. Ὅτι ἐγὼ εἰς μάστιγας ἕτοιμος καὶ ἡ ἀλγηδών μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαν-τός. Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου. Οἱ δὲ ἐχθροί μου ζῶσι καὶ κεκραταίωνται ὑπὲρ ἐμέ, καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως. Οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με, ἐπεὶ κατεδί-ωκον ἀγαθωσύνην. Μὴ ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε, ὁ Θεός μου, μὴ ἀποστῇς ἀπ' ἐμοῦ. Πρόσχες εἰς τὴν βοήθειάν μου, Κύριε, τῆς σωτηρίας μου.

Καὶ πάλιν· Μὴ ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε, ὁ Θεός μου, μὴ ἀποστῇς ἀπ' ἐμοῦ. Πρόσχες εἰς τὴν βοήθειάν μου, Κύριε, τῆς σωτηρί-ας μου.


 

Ψαλμός ξβ’. (62)

Θεός, ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω. Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ. Οὕτως ἐν τῷ ἁγίῳ ὤφθην σοι, τοῦ ἰδεῖν τὴν δύναμίν σου καὶ τὴν δόξαν σου. Ὅτι κρεῖσσον τὸ ἔλεός σου ὑπὲρ ζωάς· τὰ χείλη μου ἐπαινέσουσί σε. Οὕτως εὐλογήσω σε ἐν τῇ ζωῇ μου, καὶ ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀρῶ τὰς χεῖράς μου. Ὡς ἐκ στέατος, καὶ πιότητος ἐμπλησθείη ἡ ψυχή μου, καὶ χείλη ἀγαλλιάσεως αἰνέσει τὸ στόμα μου. Εἰ ἐμνημόνευόν σου ἐπὶ τῆς στρωμνῆς μου, ἐν τοῖς ὄρθροις ἐμελέ-των εἰς σέ. Ὅτι ἐγενήθης βοηθός μου, καὶ ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἀγαλλι-άσομαι. Ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου. Αὐτοὶ δὲ εἰς μάτην ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου· εἰσελεύσονται εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς· παραδοθήσονται εἰς χεῖρας ῥομ-φαίας, μερίδες ἀλωπέκων ἔσονται. Ὁ δὲ βασιλεὺς εὐφρανθήσεται ἐπὶ τῷ Θεῷ, ἐπαινεθήσεται πᾶς ὁ ὀμνύων ἐν αὐτῷ, ὅτι ἐνεφράγη στόμα λαλούντων ἄδικα.

Καὶ πάλιν· Ἐν τοῖς ὄρθροις ἐμελέτων εἰς σέ, ὅτι ἐγενήθης βοηθός μου, καὶ ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου ἀγαλλιάσομαι. Ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου· ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου.

 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός (ἐκ γ’, ἄνευ μετανοίας, γονυκλισίας, ἢ «σταυροκοπήματος»).

 

Κύριε ἐλέησον (ἐκ γ’). Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

 

Ψαλμός πζ’. (87)

Κύριε, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου. Εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου. Ὅτι ἐπλήσθη κακῶν ἡ ψυχή μου, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾍδῃ ἤγγισε. Προσελογίσθην μετὰ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον, ἐγενήθην ὡσεὶ ἄνθρωπος ἀβοήθητος, ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος. Ὡσεὶ τραυματίαι καθεύδοντες ἐν τάφῳ, ὧν οὐκ ἐμνήσθης ἔτι, καὶ αὐτοὶ ἐκ τῆς χειρός σου ἀπώ-σθησαν. Ἔθεντό με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐπ' ἐμὲ ἐπεστηρίχθη ὁ θυμός σου, καὶ πάντας τοὺς μετεωρισμούς σου ἐπήγαγες ἐπ' ἐμέ. Ἐμάκρυνας τοὺς γνωστούς μου ἀπ' ἐμοῦ, ἔθεντό με βδέλυγμα ἑαυτοῖς. Παρεδόθην, καὶ οὐκ ἐξεπορευόμην· οἱ ὀφθαλμοί μου ἠσθένησαν ἀπὸ πτωχείας. Ἐκέκραξα πρὸς σέ, Κύριε, ὅλην τὴν ἡμέραν, διεπέ-τασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου. Μὴ τοῖς νεκροῖς ποιήσεις θαυμάσια; ἢ ἰατροὶ ἀναστήσουσι, καὶ ἐξομολογήσονταί σοι; Μὴ διηγήσεταί τις ἐν τῷ τάφῳ τὸ ἔλεός σου, καὶ τὴν ἀλήθειάν σου ἐν τῇ ἀπω-λείᾳ; Μὴ γνωσθήσεται ἐν τῷ σκότει τὰ θαυμάσιά σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ἐν γῇ ἐπιλελησμένῃ; Κἀγὼ πρὸς σέ, Κύριε, ἐκέκραξα, καὶ τὸ πρωῒ ἡ προσευχή μου προφθάσει σε. Ἱνατί, Κύριε, ἀπωθῇ τὴν ψυχήν μου; ἀποστρέφεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ; Πτωχός εἰμι ἐγώ, καὶ ἐν κόποις ἐκ νεότητός μου· ὑψωθεὶς δὲ ἐταπεινώθην, καὶ ἐξηπορήθην. Ἐπ' ἐμὲ διῆλθον αἱ ὀργαί σου, οἱ φοβερισμοί σου ἐξετάραξάν με. Ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ ὕδωρ, ὅλην τὴν ἡμέραν περιέσχον με ἅμα. Ἐμάκρυνας ἀπ' ἐμοῦ φίλον καὶ πλησίον, καὶ τοὺς γνωστούς μου ἀπὸ ταλαιπωρίας.

Καὶ πάλιν· Κύριε, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου, ἡμέρας ἐκέκραξα καὶ ἐν νυκτὶ ἐναντίον σου. Εἰσελθέτω ἐνώπιόν σου ἡ προσευχή μου, κλῖνον τὸ οὖς σου εἰς τὴν δέησίν μου.

 

Ψαλμός ρβ’. (102)

Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ. Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταπο-δόσεις αὐτοῦ. Τὸν εὐϊλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου. Τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς. Τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου, ἀνακαινισθή-σεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου. Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος, καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις. Ἐγνώρισε τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ τῷ Μωϋσῇ, τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ τὰ θελήματα αὐτοῦ. Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος· οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ. Οὐ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν. Ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς, ἐκραταί-ωσε Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν. Καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ' ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν. Καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν· ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν. Ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει. Ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καὶ οὐχ ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόπον αὐτοῦ. Τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν. Καὶ ἡ δικαιο-σύνη αὐτοῦ ἐπὶ υἱοῖς υἱῶν, τοῖς φυλάσ-σουσι τὴν διαθήκην αὐτοῦ καὶ μεμνη-μένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς. Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει. Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ Ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύϊ, ποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ, τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ. Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ οἱ ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ. Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσπο-τείας αὐτοῦ· εὐλόγει ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.


 

Καὶ πάλιν· Ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσπο-τείας αὐτοῦ· εὐλόγει ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον.

 

Ψαλμός ρμβ’. (142)

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου. Καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου· ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτει-νοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος, καὶ ἠκηδίασεν ἐπ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου· ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. Ταχὺ εἰσά-κουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου. Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς κατα-βαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου. Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολο-θρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου· καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Καὶ πάλιν· Εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου, καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου (δίς). Εἶτα· Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ.


 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι· καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· Ἀμήν.

 

Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός (ἐκ γ’ μετὰ μετανοιῶν γ’). Ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, Κύριε, δόξα σοι.

 

 

Ὁ Ἱερεὺς τὴν Μεγάλην Συναπτήν, ἤτοι τὰ «Εἰρηνικά»· Ἐν εἰρήνη, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν, ... (σ. 1).

 

 

Θεὸς Κύριος.

 

(Ψάλλεται εἰς τὸν ἦχον τοῦ πρώτου ἀπολυτικίου)

 

 (Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 69], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τὸν Ἑξάψαλμον)

 

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχ. α'. ξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος Αὐτοῦ.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν...

Στίχ. β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν...

Στίχ. γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν...

 

 

Ἀπολυτίκια τῆς ἡμέρας,
μετὰ τῶν θεοτοκίων αὐτῶν.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 554], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», «Ἀπολυτίκια, ἐν ταῖς λοιπαῖς τῆς ἑβδομάδος ἡμέραις ψαλλόμενα, ὅτε οὐκ ἔστιν ἑορτή»)

Θεοτοκία τῆς ἡμέρας.

 

(Ζήτει εἰς τὸ τέλος τῆς Παρακλητικῆς «Θεοτοκία εἰς ἕκαστον ἦχον»)

 

 

Κοινὰ Ἀπολυτίκια Ἁγίων.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ], εἰς τὴν ἀντίστοιχον ἡμερομηνίαν,

καὶ εἰς τὴν σ. 4 τοῦ παρόντος)

 

Ἀπόστολε Ἅγιε (22/9, 1/10)

Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστά (18/10)

Ἀπόστολοι Ἅγιοι (31/10)

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς (11/9)

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς (8/12)

Ἡ ἀμνάς Σου Ἰησοῦ (16/9)

Καὶ τρόπων μέτοχος (4/9)

Κανόνα πίστεως (2/9, 6/12)

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν (20/11, 10/1)

Ὁ Μάρτυς Σου Κύριε (2/9)

Οἱ Μάρτυρές Σου Κύριε (20/9)

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ (11/10)

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς (3/9)

Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων (24/10, 29/12)

Τῆς ἐρήμου πολίτης (29/9)

Τοῦ Προφήτου Σου (4/9)

Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τὰ κατορθώματα (12/10)

 

Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια, ἦχος πλ. α’.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 76], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου»)

 

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου.

Τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος, κατεπλάγη ὁρῶν Σε, ἐν νεκροῖς λογισθέντα, τοῦ θανάτου δὲ Σωτήρ, τὴν ἰσχὺν καθελόντα, καὶ σὺν ἑαυτῷ τὸν Ἀδὰμ ἐγείραντα, καὶ ἐξ ᾍδου πάντας ἐλευθερώσαντα.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου.

Τί τὰ μύρα, συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν, ὦ Μαθήτριαι κιρνᾶτε; ὁ ἀστράπτων ἐν τῷ τάφῳ Ἄγγελος, προσεφθέγγετο ταῖς Μυροφόροις· Ἴδετε ὑμεῖς τὸν τάφον καὶ ᾔσθητε· ὁ Σωτὴρ γὰρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου.

Λίαν πρωΐ, Μυροφόροι ἔδραμον, πρὸς τὸ μνῆμά Σου θρηνολογοῦσαι· ἀλλ’ ἐπέστη, πρὸς αὐτὰς ὁ Ἄγγελος, καὶ εἶπε· Θρήνου ὁ καιρὸς πέπαυται, μὴ κλαίετε· τὴν Ἀνάστασιν δέ, Ἀποστόλοις εἴπατε.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου.

Μυροφόροι γυναῖκες, μετὰ μύρων ἐλθοῦσαι, πρὸς τὸ μνῆμά Σου, Σῶτερ, ἐνηχοῦντο. Ἀγγέλου τρανῶς, πρὸς αὐτὰς φθεγγομένου· Τί μετὰ νεκρῶν, τὸν ζῶντα λογίζεσθε; ὡς Θεὸς γάρ, ἐξανέστη τοῦ μνήματος.

Δόξα. Τριαδικόν.

Προσκυνοῦμεν Πατέρα, καὶ τὸν τούτου Υἱόν τε, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ, σὺν τοῖς Σεραφείμ, κράζοντες τό· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Κύριε.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ζωοδότην τεκοῦσα, ἐλυτρώσω Παρθένε, τὸν Ἀδὰμ ἁμαρτίας, χαρμονὴν δὲ τῇ Εὔᾳ, ἀντὶ λύπης παρέσχες· ῥεύσαντα ζωῆς, ἴθυνε πρὸς ταύτην δέ, Ὁ ἐκ Σοῦ σαρκωθεὶς Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

λληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα. Δόξα Σοι ὁ Θεός (ἐκ γ’).

 

 

Ἐν Κυριακῇ (μετὰ τὰ Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια), ὁ Ἱερεὺς τὴν μικρὰ συναπτήν, ἤτοι τὴν «Αἴτησιν»· Ἔτι καὶ ἔτι, ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. ... (σ. 2).

 

 

 


 

Οἱ ἐν Ἑορταῖς Ἀναβαθμοί, Ἦχος δ’.

«Ἐκ νεότητός μου»

[Τὸ α’ ἀντίφωνον τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ δ’ ἤχου[8]]

 

κ νεότητός μου πολλὰ πολεμεῖ με πάθη· ἀλλ’ Αὐτὸς ἀντιλαβοῦ, καὶ σῶσον Σωτήρ μου (δίς).

Οἱ μισοῦντες Σιών, αἰσχύνθητε ἀπὸ τοῦ Κυρίου· ὡς χόρτος γάρ, πυρὶ ἔσεσθε ἀπεξηραμμένοι (δίς).

Δόξα.

γίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται λαμπρύνεται, τῇ τριαδικῇ μονάδι ἱεροκρυφίως.

Καὶ νῦν.

γίῳ Πνεύματι, ἀναβλύζει τὰ τῆς Χάριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα, ἅπασαν τὴν κτίσιν πρὸς ζωογονίαν.

 

 

 

Ἡ Τάξις τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὄρθρου.

 

Διάκονος· Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.                   

                                                    Κύριε ἐλέησον.

Ἱερεύς· τι Ἅγιος εἶ, ὁ Θεὸς ἡμῶν ...              

                                                                    Ἀμήν.

 

Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τὸν Κύριον.

Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τὸν Κύριον.

Στίχ. Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως Αὐτοῦ.

Αἰνεσάτω πνοὴ ...

... πᾶσα τὸν Κύριον.

 

Διάκονος· Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ...      

                                             Κύριε ἐλέησον (γ’).


 

Διάκονος· Σοφία· ὀρθοὶ ἀκούσωμεν ...

Ἱερεύς· Εἰρήνη πᾶσι.                                         

                                         Καὶ τῷ πνεύματί σου.

Ἱερεύς· κ τοῦ κατά ... τὸ ἀνάγνωσμα.           

Διάκονος· Πρόσχωμεν.

                               Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.

(Καὶ ὁ Ἱερεὺς ἀναγινώσκει τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ὄρθρου. Μετὰ δὲ τὸ πέρας αὐτοῦ, ὁ δεξιὸς χορός·)

                               Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.

 

 

Ἐν Κυριακῇ, τὸ Ἀνάστασιν Χριστοῦ.

 

Ὁ Ἀναγνώστης·

νάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προ-σκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν, τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τὸν Σταυρόν Σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτὸς Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά Σου ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοὶ προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν· ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διαπαντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον ὑμνοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ. Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

 

 

 

Ὁ Ν’ Ψαλμός.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 17], εἰς τὴν ἀρχήν τῆς «Ἀκολουθίας τοῦ Μεσονυκτικοῦ»)

 

Ἐν Κυριακῇ, προτάσσομεν τοῦ Ν’ Ψαλμοῦ, τό «Ἐλεήμων», καὶ ἐν τῷ τέλει προσθέτομεν τὸ ἐφύμνιον «Καὶ ἐλέησόν με, ὁ Θεός».

 

λέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

πὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

τι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.

Σοὶ μόνῳ ἥμαρτον, καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν Σου ἐποίησα. Ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί Σε.

δοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.

δοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας· τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσάς μοι.

αντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσο-μαι· πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθή-σομαι.

κουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύ-νην· ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμέ-να.

πόστρεψον τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου, καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.

Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.

Μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου, καὶ τὸ Πνεῦμά Σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ.

πόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου, καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με.

Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέψουσι.

ῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην Σου.

Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν Σου.

τι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις.

Θυσία τῷ Θεῷ, πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινω-μένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει.

γάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερου-σαλήμ.

Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα.

Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

 

 

Ἐν Κυριακῇ, μετὰ τὸν Ν’ Ψαλμόν.

 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ταῖς τῶν Ἀποστόλων πρεσβείαις, Ἐλεῆ-μον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγ-κλημάτων.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημά-των.

Στίχ. λέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

ναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος.

 

 

 

Εἰ ἀνεγνώσθῃ Εὐαγγέλιον Ὄρθρου· μετὰ τὸ Πεντηκοστάριον, ὁ ἱερεύς· Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου, ... (σ. 3).

 


 

Κανὼν τῆς μικρᾶς Παρακλήσεως.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 638], «Ἀκολουθία τοῦ μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος»)

 

 

Μετὰ τήν γ’ ᾠδήν, ὁ ἱερεὺς τὴν Αἴτησιν (σ. 4).

 

Μετὰ τήν ς’ ᾠδήν, ὁ ἱερεὺς τὴν Αἴτησιν (σ. 4).

 

 

Καταβασίαι.

 

―Δίδονται εἰς τὴν σελίδα Εrrοr! Βοοκmαrκ nοτ defined. καὶ ἑξῆς.

Πῶς νὰ εὕρῃς τὰ λόγια τῶν Καταβασι-ῶν, ἐὰν δὲν ἔχῃς κάποιο ἐγκόλπιον:

Ἔχε ὑπ’ ὅψιν σου ὅτι, κανονικῶς, οἱ Καταβασίες εὑρίσκονται στὸ τέλος ἑκάστης ᾠδῆς στὶς ἡμέρες τοῦ Μηναίου ποὺ ψάλλονται Καταβασίες. Παρακάτω ἀναγράφονται μερικὲς ἡμερομηνίες (καὶ ἀνὰ μήνα γιὰ τὸ ἀντίστοιχον βιβλίον τοῦ Μηναίου) ὅπου μπορεῖς νὰ εὕρῃς τὶς Καταβασίες.

 

- Σταυρὸν χαράξας (14/9, 1/8).

- Ἀνοίξω τὸ στόμα μου (26/9[9], 26/109, 8/119, 10/29, 24/69, 25/79,               15/811).

- Χριστὸς γεννᾶται (30/119, 25/12[10]).

- Ἔσωσε λαόν (25/12[11]).

- Βυθοῦ ἀνεκάλυψε πυθμένα (6/110).

- Στίβει θαλάσσης (6/111).

- Χέρσον ἀβυσσοτόκον (17/1[12], 2/2[13]).

- Χοροὶ Ἰσραήλ (27/7, 6/8).

- Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ (15/810).

Μετὰ τὴν Καταβασίαν τῆς θ’ ᾠδῆς (ἢ μετὰ τὸ Ἄξιόν ἐστιν), ὁ ἱερεὺς τὴν Αἴτησιν (σ. 4).

 

 

 

 

Ἡ Τιμιωτέρα (ᾨδή θ’ τῆς Θεοτόκου).

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 99], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου» εἰς τὴν Ἐνάτην (Θ’) ᾨδήν)

Στίχ. α’. Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι μου.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως, Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν.

Στίχ. β’. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ...

Στίχ. γ’. Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατὸς καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα Αὐτοῦ· καὶ τὸ ἔλεος Αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν τοῖς φοβουμένοις Αὐτόν.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ...

Στίχ. δ’. Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι Αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ...

Στίχ. ε’. Καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς· πεινῶντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καὶ πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ...


 

Στίχ. ς’. Ἀντελάβετο Ἰσραὴλ παιδὸς Αὐτοῦ μνησθῆναι ἐλέους, καθὼς ἐλάλησε πρὸς τοὺς Πατέρας ἡμῶν, τῷ Ἀβραὰμ καὶ τῷ σπέρματι Αὐτοῦ ἕως αἰῶνος.

Τὴν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως, Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν.

 

 

 

Ἐν Κυριακῇ ὅταν ψάλλεται Ἀναστάσιμον Ἐξαποστειλάριον, πρὸ τῶν Ἐξαποστειλαρίων ψάλλομεν τὸ ἑξῆς.

 

γιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν.

γιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν.

γιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν. Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν Αὐτοῦ.

τι Ἅγιός ἐστι.

 

 

 

 

Ἀναστάσιμα Ἐξαποστειλάρια.

 

(Ζήτει εἰς τὸ τέλος τῆς Παρακλητικῆς, εἰς τὸ κεφάλαιον «Ἐξαποστειλάρια καὶ τὰ Ἕνδεκα Ἑωθινὰ Ἰδιόμελα - Ἀναστάσιμα»)

 

 


 

Αἶνοι.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 105], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τὰ Φωταγωγικὰ καὶ τὰ Ἐξαποστειλάρια.)

 

 

Περίπτωσις Α’. Ἐὰν ὑπάρχωσιν στιχηρὰ Αἴνων, ψάλλονται οἱ Αἶνοι εἰς τὸν ἦχον τοῦ πρώτου στιχηροῦ, οὕτω:

 

 

Ψαλμός ρμη’ (148)[14]

Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῶν οὐρανῶν· αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν τοῖς Ὑψίστοις. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.

Αἰνεῖτε Αὐτόν, πάντες οἱ Ἄγγελοι Αὐτοῦ· αἰνεῖτε Αὐτόν, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις Αὐτοῦ. Σοὶ πρέπει ὕμνος τῷ Θεῷ.

Αἰνεῖτε Αὐτόν, ἥλιος καὶ σελήνη· αἰνεῖτε Αὐτόν, πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς.

Αἰνεῖτε Αὐτόν, οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν, καὶ τὸ ὕδωρ τὸ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν.

Αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου· ὅτι Αὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, Αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν.

στησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· πρόσταγμα ἔθετο καὶ οὐ παρελεύσεται.

Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι.

Πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον Αὐτοῦ.

Τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, ξύλα καρποφόρα καὶ πᾶσαι κέδροι.

Τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά.

Βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ πάντες λαοί, ἄρχοντες καὶ πάντες κριταὶ γῆς.

Νεανίσκοι καὶ παρθένοι, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων, αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψώθη τὸ ὄνομα Αὐτοῦ μόνου.

Ἡ ἐξομολόγησις Αὐτοῦ ἐπὶ γῆς καὶ οὐρανοῦ, καὶ ὑψώσει κέρας λαοῦ Αὐτοῦ.

μνος πᾶσι τοῖς Ὁσίοις Αὐτοῦ, τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ, λαῷ ἐγγίζοντι Αὐτῷ.

Ψαλμός ρμθ’ (149)

ᾌσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ἡ αἴνεσις Αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ Ὁσίων.

Εὐφρανθήτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τῷ ποιήσαντι Αὐτόν, καὶ υἱοὶ Σιὼν ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ τῷ Βασιλεῖ αὐτῶν.

Αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν Αὐτῷ.

τι εὐδοκεῖ Κύριος ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ, καὶ ὑψώσει πρᾳεῖς ἐν σωτηρίᾳ.

Καυχήσονται Ὅσιοι ἐν δόξῃ, καὶ ἀγαλλιάσονται ἐπὶ τῶν κοιτῶν αὐτῶν.

Αἱ ὑψώσεις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν, καὶ ῥομφαῖαι δίστομοι ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν.

Τοῦ ποιῆσαι ἐκδίκησιν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ἐλεγμοὺς ἐν τοῖς λαοῖς.

Τοῦ δῆσαι τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν ἐν πέδαις, καὶ τοὺς ἐνδόξους αὐτῶν ἐν χειροπέδαις σιδηραῖς.

 


 

Εἰς στίχους η’ ἢ ς’

Τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον· δόξα αὕτη ἔσται πᾶσι τοῖς Ὁσίοις Αὐτοῦ.

Ψαλμός ρν’ (150)

Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ· αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν στερεώματι τῆς δυνάμεως Αὐτοῦ.

Εἰς στίχους δ’

Αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις Αὐτοῦ· αἰνεῖτε Αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης Αὐτοῦ.

Αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος· αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ.

Αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ.

Αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις· αἰνεῖτε Αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον.

 

Ἐν Κυριακῇ, ἐν ᾗ οὐχ ὑπάρχει Ἑορτή, ἢ ἑορταζόμενος Ἅγιος ἔχων στιχηρὰ Αἴνων, λέγομεν καὶ τοὺς ἐφεξῆς δύο στίχους (ἀνήκουν εἰς τόν θ’ Ψαλμόν)·

Στίχ. Ἀνάστηθι, Κύριε ὁ Θεός μου, ὑψωθήτω ἡ χείρ Σου, μὴ ἐπιλάθῃ τῶν πενήτων Σου εἰς τέλος.

Στίχ. Ἐξομολογήσομαί Σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, διηγήσομαι πάντα τὰ θαυμάσιά Σου.

 

Ὅταν ἐν Κυριακῇ συμπέσῃ Θεομητορικὴ Ἑορτή, ἀντὶ τῶν δύο ἀνωτέρων στίχων λέγομεν τοὺς στίχους τοὺς ἐπιγραφομένους ἄνωθεν τῶν δύο τελευταίων ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Ἐν Κυριακῇ, ἐν μνήμαις ἑορταζομένων Ἁγίων ἐχόντων στιχηρὰ Αἴνων, ἀντ’ αὐτῶν λέγομεν τοὺς ἑπομένους (εὑρίσκονται ἐπίσης ἄνωθεν τῶν δύο τελευταίων ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ)·

Ἀσωμάτων

Στίχ. Ὁ ποιῶν τοὺς Ἀγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς Αὐτοῦ πυρὸς φλόγα.

Στίχ. Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον. Κύριε ὁ Θεός μου ἐμεγαλύνθης σφόδρα.

Ἀποστόλων

Στίχ. Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ ( αὐτῶν), καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτοῦ ( αὐτῶν).

Στίχ. Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλει τὸ στερέωμα.

Ἱεραρχῶν

Στίχ. Τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν, καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου σύνεσιν.

Στίχ. Οἱ ἱερεῖς Σου, Κύριε, ἐνδύσονται δικαιοσύνην, καὶ οἱ Ὅσιοί Σου ἀγαλλιά-σονται.

Ἕτερον.

Στίχ. Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν.

Ἱερομαρτύρων

Στίχ. Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.

Στίχ. Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Μεγαλομαρτύρων

Στίχ. Δίκαιος ὡς φοίνιξ ἀνθήσει, καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.

Στίχ. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει.

Μαρτύρων

Στίχ. Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.

Στίχ. Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Ὁσίων ἀνδρῶν

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.

Στίχ. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Ὁσίων καὶ μαρτύρων γυναικῶν

Στίχ. Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι, καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου.

Στίχ. Ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Περίπτωσις Β’. Ὅταν δὲν ὑπάρχωσιν στιχηρὰ Αἴνων, ἀναγινώσκονται (δὲν ψάλλονται) καὶ οἱ τρεῖς ψαλμοὶ τῶν Αἴνων (ρμη’, ρμθ’, ρν’).

 

Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 108], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τοὺς Αἴνους)

 

περευλογημένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε· διὰ γὰρ τοῦ ἐκ Σοῦ σαρκωθέντος, ὁ ᾍδης ᾐχμαλώτισται, ὁ Ἀδὰμ ἀνακέκληται, ἡ κατάρα νενέκρω-ται, ἡ Εὔα ἠλευθέρωται, ὁ θάνατος τεθανάτωται, καὶ ἡμεῖς ἐζωοποιήθημεν· διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν. Εὐλογητὸς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ οὕτως εὐδοκή-σας, δόξα Σοι.

 

 

Θεοτοκία σύντομα
(ψαλλόμενα εἰς τὸ «Καὶ νῦν» ἐν μνήμαις Ἑορταζομένων Ἁγίων).

 

(Ζήτει εἰς τὸ Μηναῖον εἰς τὴν ἀντίστοιχην ἡμερομηνίαν, ἢ, εἰ βούλει, ζήτει εἰς τὴν Παρακλητικήν, εἰς τὸν ἀντίστοιχον ἦχον καὶ ἡμέραν – καὶ εἰς τὸ «Ὀκτάηχον Ἑβδομαδάριον» τοῦ

γ. Δοσιθέου Κατουνακιώτου)

 

 

Κατ’ ἦχον·

 

 

Ἁμαρτωλῶν τὰς δεήσεις. Ἦχος α’.

(25/1, Λιτή ἢ ἦχος α’, Δευτ. ἑσπ.)

μαρτωλῶν τὰς δεήσεις προσδεχομένη, καὶ θλιβομένων στεναγμὸν μὴ παρορῶσα, πρέσβευε Τῷ ἐξ ἁγνῶν λαγόνων Σου, σωθῆναι ἡμᾶς, Παναγία Παρθένε.

 


 

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου. Ἦχος β’.

(2/11, ἑσπ. ἀπ.[15] ἢ ἦχος β’, Δευτ. ἑσπ.)

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην Σου.

 

Θεοτόκε ἡ προστασία. Ἦχος γ’.

(11/10, Ζ’ Οἰκ., Λιτή ἢ ἦχος γ’, Δευτ. ἑσπ.)

Θεοτόκε ἡ προστασία πάντων τῶν δεομένων, εἰς Σὲ θαρροῦμεν, εἰς Σὲ καυχώμεθα, ἐν Σοὶ πᾶσα ἡ ἐλπὶς ἡμῶν ἐστι· πρέσβευε Τῷ ἐκ Σοῦ τεχθέντι, ὑπὲρ ἀχρείων δούλων Σου.

 

Ῥῦσαι ἡμᾶς. Ἦχος δ’.

(7/10, Αἶνοι ἢ ἦχος δ’, Τετάρτη ἑσπέρας)

ῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἀναγκῶν ἡμῶν, Μῆτερ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ τεκοῦσα τὸν τῶν ὅλων ποιητήν, ἵνα πάντες κράζωμέν Σοι· χαῖρε ἡ μόνη προστασία τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Ἐκ παντοίων κινδύνων. Ἦχος δ’.

(17/11, Αἶνοι ἢ ἦχος δ’, Δευτ. πρωί)

κ παντοίων κινδύνων τοὺς δούλους Σου φύλαττε, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἵνα Σε δοξάζωμεν, τὴν ἐλπίδα τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Μακαρίζομέν Σε. Ἦχος πλ. α’.

(8/11, Αἶνοι ἢ ἦχος πλ. α’, Δευτ. ἑσπέρας)

Μακαρίζομέν Σε Θεοτόκε Παρθένε, καὶ δοξάζομέν Σε οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄῤῥηκτον, τὴν ἀῤῥαγῆ προστασίαν καὶ καταφυγὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

Σὲ δυσωποῦμεν. Ἦχος πλ. α’.

(10/2, Λιτή ἢ ἦχ. πλ. α’, Παρασκευὴ ἑσπ.)

Σὲ δυσωποῦμεν, ὡς Θεοῦ μητέρα εὐλογημένη, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

 


 

Θεοτόκε Σὺ εἶ ἡ ἄμπελος. Ἦχος πλ. β’.

(16/1, ἑσπ. στιχ. ἢ ἦχος πλ. β’, Τετ. ἑσπ.)

Θεοτόκε Σὺ εἶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ βλαστήσασα τὸν καρπὸν τῆς ζωῆς· πρέσβευε Δέσποινα μετὰ [τῶν Ἀποστόλων ἢ τῶν Ὁσίων ἢ τῆς Ἀθληφόρου κ.λπ.], καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Θεὸν ἐκ Σοῦ σαρκωθέντα. Ἦχος πλ. β’.

(3/11, ἑσπ. ἀπ.)

Θεὸν ἐκ Σοῦ σαρκωθέντα ἔγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε· Αὐτὸν ἱκέτευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Δέσποινα πρόσδεξαι. Ἦχος πλ. δ’.

(26/9, Αἶνοι ἢ ἦχος πλ. δ’, Πέμπ. πρωί)

Δέσποινα πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

 

Ἐγὼ Παρθένε. Ἦχος πλ. δ’.

(ἦχος πλ. δ’, Τρίτη πρωί)

γὼ Παρθένε Ἁγία Θεοτόκε, τῇ Σκέπῃ Σου προστρέχω, οἶδα ὅτι τεύξομαι τῆς σωτηρίας, δύνασαι γὰρ Ἁγνὴ βοηθῆσαί μοι.

 

Τὰ οὐράνια ὑμνεῖ Σε. Ἦχος πλ. δ’.

(4/6, Αἶνοι ἢ ἦχος πλ. δ’, Δευτ. πρωί)

Τὰ οὐράνια ὑμνεῖ Σε, κεχαριτωμένη Μῆτερ ἀνύμφευτε, καὶ ἡμεῖς δοξολογοῦ-μεν, τὴν ἀνεξιχνίαστόν Σου γέννησιν· Θεοτόκε πρέσβευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 
 

Μεγάλη Δοξολογία.

 

(Ζήτει εἰς τὸ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα

[ΩΡΛ, σ. 108], «Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου», μετὰ τὸ Ὑπερευλογημένη)

 

 

Δόξα Σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς.

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.

μνοῦμέν Σε, εὐλογοῦμέν Σε, προσκυ-νοῦμέν Σε, δοξολογοῦμέν Σε, εὐχαρι-στοῦμέν Σοι, διὰ τὴν μεγάλην Σου δόξαν.

Κύριε Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ· Κύριε Υἱὲ μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.

Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου.

Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

τι Σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, Σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν.

Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σε, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά Σου εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά Σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε· δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου (ἐκ γ’).

Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν, ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ. Ἐγὼ εἶπα· Κύριε, ἐλέησόν με· ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν Σοι.

Κύριε, πρὸς Σὲ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου, ὅτι Σὺ εἶ ὁ Θεός μου.

τι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς· ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς.

Παράτεινον τὸ ἔλεός Σου τοῖς γινώ-σκουσί Σε.

γιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ γ’).

Δόξα. Καὶ νῦν.

γιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.

Εἶτα ψάλλεται ἰσχυροτέρᾳ φωνῇ· Ἅγιος ὁ Θεός, γιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.

 

 

 

Σήμερον σωτηρία ἢ Ἀναστὰς ἐκ τοῦ μνήματος.

 

(Ζήτει εἰς τὴν Παρακλητικήν

[ΠΑΡ, σ. 464], εἰς τὸ τέλος τοῦ πλαγίου τετάρτου ἤχου)

 

Τὰς Κυριακὰς μετὰ τὴν Δοξολογίαν εἰς μὲν τὸν α’, β’, γ’ καί δ’ ἦχον ψάλλομεν τὸ τροπάριον·

Ἦχος δ’.

Σήμερον σωτηρία τῷ Κόσμῳ γέγονεν· ᾄσωμεν τῷ Ἀναστάντι ἐκ τάφου, καὶ Ἀρχηγῷ τῆς ζωῆς ἡμῶν· καθελὼν γὰρ τῷ Θανάτῳ τὸν Θάνατον, τὸ νῖκος ἔδωκεν ἡμῖν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

 

Εἰς δὲ τοὺς πλ. α’, πλ. β’, βαρὺν καί πλ. δ’ ἤχους ψάλλομεν τὸ ἕτερον τροπάριον·

Ἦχος πλ. δ’.

ναστὰς ἐκ τοῦ μνήματος, καὶ τὰ δεσμὰ διαρρήξας τοῦ ᾍδου, ἔλυσας τὸ κατάκρι-μα τοῦ θανάτου Κύριε, πάντας ἐκ τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ ρυσάμενος· ἐμφανί-σας σεαυτὸν τοῖς Ἀποστόλοις Σου, ἐξα-πέστειλας αὐτοὺς ἐπὶ τὸ κήρυγμα, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν εἰρήνην παρέχεις τῇ Οἰκουμέ-νῃ, μόνε Πολυέλεε.

 

 

Ἡ Ἀπόλυσις τοῦ Ὄρθρου,

ὅταν ἐψάλ Μεγάλη Δοξολογία.

 

(ὅταν γίνεται μυστικῶς, ὁ διάκονος ἀντικαθιστᾶ τοὺς ψάλτας)

Ἡ Ἐκτενής, σελ. 4.

Ἡ Δέησις («τὰ Πληρωτικά»), σελ. 4.

Ὁ Διάκονος· Σοφία.                                          

                             Ὁ δεξιὸς χορός· Εὐλόγησον.

Ὁ Ἱερεύς· ὢν εὐλογητὸς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε· νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

                                       Ὁ δεξιὸς χορός· Ἀμήν.

Ὁ Ἀναγνώστης· Στερεώσαι Κύριος ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν καὶ ἀμώμητον πίστιν τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σὺν τῇ ἁγίᾳ Αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ καὶ τῇ πόλει (ἤ, τῇ Μονῇ, ἤ, τῇ χώρᾳ, ἤ, τῇ νήσῳ) ταύτῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Ὁ δεξιὸς χορός· Ἀμήν.

Ἱερεύς· Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Ὁ Ἀναγνώστης· Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν.

Ἱερεύς· Δόξα Σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα Σοι.

Ὁ Ἀναγνώστης· Δόξα. Καὶ νῦν. Κύριε, ἐλέησον (γ’). Πάτερ ἅγιε, εὐλόγησον.

Καὶ ὁ Ἱερεὺς λέγει τὴν ἀπόλυσιν·

...[ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν] Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ... . Δι’ εὐχῶν.

                                                   Οἱ χοροί· Ἀμήν.

 
 

Ἡ μικρὰ Δοξολογία.

 

Ὁ Ἀναγνώστης·

 

Σοὶ δόξα πρέπει, Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ Σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίω Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Ὑμνοῦμέν Σε, εὐλογοῦμέν Σε, προσκυνοῦμέν Σε, δοξολογοῦμέν Σε, εὐχαριστοῦμέν Σοι, διὰ τὴν μεγάλην Σου δόξαν. Κύριε Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ· Κύριε Υἱὲ μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου. Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. Ὅτι Σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, Σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν. Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σε, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά Σου εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν, ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ. Ἐγὼ εἶπα· Κύριε, ἐλέησόν με· ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν Σοι. Κύριε, πρὸς Σὲ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου, ὅτι Σὺ εἶ ὁ Θεός μου. Ὅτι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς· ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς. Παράτεινον τὸ ἔλεός Σου τοῖς γινώ-σκουσί Σε. Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξα-σμένον τὸ ὄνομά Σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ Σέ. Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε· δίδαξόν με τὰ δικαιώματά Σου. Εὐλογητὸς εἶ, Δέσποτα· συνέτισόν με τὰ δικαιώματά Σου. Εὐλογητὸς εἶ, Ἅγιε· φώτισόν με τοῖς δικαιώμασί Σου. Κύριε, τὸ ἔλεός Σου εἰς τὸν αἰῶνα· τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου μὴ παρίδῃς. Σοὶ πρέπει αἶνος, Σοὶ πρέπει ὕμνος, Σοὶ δόξα πρέπει, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

 

Ἀγαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι.

 

Ὁ Ἱερεύς· γαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι τῷ Κυρίῳ καὶ ψάλλειν τῷ ὀνόματί Σου, Ὕψιστε· τοῦ ἀναγγέλειν τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός Σου καὶ τὴν ἀλήθειάν Σου κατὰ νύκτα.

 

 

Ἡ Ἀπόλυσις,

ὅταν ἀνεγνώσθη εἰς τὸν Ὄρθρον ἡ μικρὰ δοξολογία (καὶ ἐπισυνάφθηκε ἡ Α’ Ὥρα).

 

(μετὰ τὸν Ἀπόστολον
καὶ τὸ Εὐαγγέλιον, σ. Εrrοr! Βοοκmαrκ nοτ defined.
)

Ἡ Ἐκτενής, σελ.  ρΑGΕRΕF Εκτενής \h 4.

Ὁ Διάκονος· Σοφία.                                          

                             Ὁ δεξιὸς χορός· Εὐλόγησον.

Ὁ Ἱερεύς· ὢν εὐλογητὸς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε· νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων

                                       Ὁ δεξιὸς χορός· Ἀμήν.

Ὁ Ἀναγνώστης· Στερεώσαι Κύριος ὁ Θεὸς τὴν ἁγίαν καὶ ἀμώμητον πίστιν τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σὺν τῇ ἁγίᾳ Αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ καὶ τῇ πόλει (, τῇ Μονῇ, , τῇ χώρᾳ, , τῇ νήσῳ) ταύτῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων.

                                       Ὁ δεξιὸς χορός· Ἀμήν.

Ἱερεύς· Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

Ὁ Ἀναγνώστης· Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, Σὲ μεγαλύνομεν.

Ἱερεύς· Δόξα Σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, δόξα Σοι.

Ὁ Ἀναγνώστης· Δόξα. Καὶ νῦν. Κύριε, ἐλέησον (γ’). Πάτερ ἅγιε, εὐλόγησον.

Καὶ ὁ Ἱερεὺς λέγει τὴν ἀπόλυσιν·

Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, ... .

Δι εὐχῶν.

Οἱ χοροί· Ἀμήν.

 

 

ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ ΑΓΙΩΝ

 

 

 


 

Κατ' ἀλφάβητον·

 

Ἀπόστολε Ἅγιε. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος γ’.

πόστολε Ἅγιε (δεῖνα), πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

 

Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστά.
Ἦχος γ’.

πόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ (δεῖνα), πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

 

Ἀπόστολοι Ἅγιοι.
Ἦχος γ’.

πόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

 

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος πλ. δ’.

ν σοί, Μῆτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός· παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία (δεῖνα), τὸ πνεῦμά σου.

 

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς.
Ἦχος πλ. δ’.

ν σοί, Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ' εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε (δεῖνα) τὸ πνεῦμά σου.

 

Ἡ ἀμνάς Σου Ἰησοῦ. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

ἀμνάς Σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι, καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ Σου, καὶ πάσχω διὰ Σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν Σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ Σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν Σοί· ἀλλ' ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου, τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν Σοι. Αὐτῆς πρεσβεί-αις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Καὶ τρόπων μέτοχος.
Ἦχος δ’. Κανόνα πίστεως.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς (δεῖνα), πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Κανόνα πίστεως.
Ἦχος δ’. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω, τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ ἱεράρχα[16] (δεῖνα), πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Ἦχος δ’.

Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ' ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός Σου ἀφ' ἡμῶν· ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ, κυβέρ-νησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.


 

Ὁ Μάρτυς Σου Κύριε. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μάρτυς Σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ Σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν Σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν· ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Οἱ Μάρτυρές Σου Κύριε. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές Σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ Σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν Σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση· αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ.
Ἦχος πλ. δ’.

ρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν μοναζόντων (ἢ ἀρχιερέων) θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, (δεῖνα) σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώ-τισας, λύρα τοῦ Πνεύματος· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς.
Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, (δεῖνα) Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 


 

Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων. ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἦχος α’.

Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ Σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι Φιλάνθρωπε δεόμεθα.

 

Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τῆς ἐρήμου πολίτης, καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν (δεῖνα)· νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων Σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι Σοι ἰσχύν· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.

 

Τοῦ Προφήτου Σου.
Ἦχος β’.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τοῦ Προφήτου Σου (δεῖνος) τὴν μνήμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι' αὐτοῦ Σὲ δυσω-ποῦμεν· σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τὰ κατορθώματα.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον.
ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ

Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τὰ κατορθώματα, οὐρανῶν αἱ Δυνάμεις ὑπερεθαύμασαν, ὅτι ἐν σώματι θνητῷ, τὸν ἀσώματον ἐχθρόν, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ, ἀγωνι-σάμενοι καλῶς, ἐνίκησαν ἀοράτως· καὶ πρεσβεύουσι τῷ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 

Συντομογραφίες

 

ΤΓΡ                 Τυπικὸν Οἰκονόμου Γεωργίου Ῥήγα.

ΤΜΕ                Τυπικὸν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας (Γεωργίου Βιολάκη, 1888).

ΤΚΠ                Τυπικὸν Ἐκκλησιαστικόν, ὑπὸ Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου, Κων/πολις 1838.

ΠΑΡ                Παρακλητική, ἐκδ. ΦΩΣ (τυπωμένη τῷ 1997).

ΜΗΝ               Μηναῖον, ἐκδ. ΦΩΣ (ἔκδ. περὶ τὸ 1997(;), ἐκτὸς 3 μηνῶν ἐκδ. 2000).

ΤΡΔ                 Τριῴδιον, ἐκδ. ΦΩΣ (ἔκδ. 2001).

ΜΑΔ                Μηναῖον, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας (ἔκδ. διαφόρων ἐτῶν).

ΤΑΣ                 Τυπικὸν τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Λαύρας τοῦ Ὁσίου Σάββα (ἔκδ. 1545).

ΤΑΔ                 Τυπικὸν τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγ. Διονυσίου, 1909 (τυπ. 2004).

ΗΕΕ(χ)             Ἡμερολόγιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔτους χ, Ἀποστ. Διακονία.

ΔΒΔ                 Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 2004 (,βδ’), Ἀποστ. Διακονία.

ΔΒΣ                 Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 2006 (,βστ’), Ἀποστ. Διακονία.

ΔΒΖ                 Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 2007 (,βζ’), Ἀποστ. Διακονία.

ΗΟΠ(χ)            Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους χ, ἔκδ. Οἰκ. Πατριαρχείου.

ΜΤ(χ)              «Μικρόν Τυπικόν» ἔτους χ, Ἀθῆναι, ἔκδ. Νεκτ. Παναγοπούλου.

ΣΥΜ                Περιοδικόν «ΣΥΜΒΟΛΗ» (ἐπιθεώρησις τυπικοῦ).

ΖΤ                    Ζητήματα Τυπικοῦ, Οἰκονόμου Γεωργίου Ῥήγα.

ΤΣ                    Τάξις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Σαββάτου, Γ. Γ. Μπεκατώρου, Ἀθῆναι 1983.

ΣΤ                    Σύστημα Τυπικοῦ, πρωτ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, Ἀποστ. Διακονία, 2006.

ΔΑ                   Διάταξις τῆς Ἀγρυπνίας κατὰ τὸ Τυπικὸν τοῦ Ἁγ. Σάββα, Ἀρχιμ. Δοσιθέου, 2005.

ΤΑΑ                «Τάξις τοῦ Μεγάλου καὶ Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου τῶν Κυριακῶν, χοροστατοῦντος Ἀρχιερέως, ὡς καὶ τῆς θείας Λειτουργίας τῶν Κυριακῶν, ἱερουργοῦντος Ἀρχιερέως», Ἀρχιεπισκόπου Ἑλλάδος κ. Χριστοδούλου, Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, Ἀθῆναι 2000.

ΤΨΠ                Ἀπὸ τὴν Τάξη καὶ Ψαλμωδία στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ Κων/πόλεως, πρωτ. Σεραφεὶμ Φαράσογλου, Ἀθήνα 1988.

ΩΡΛ                Ὡρολόγιον τὸ Μέγα, Ἀποστολικὴ Διακονία, ἔκδ. γ’ 1995.

ΙΕΡ                  Ἱερατικόν, Ἀποστολικὴ Διακονία, ἔκδ. α’, 1962, ἀνατύπ. ζ’, 2000.

ΨΑΛ                Ψαλτήριον τοῦ Προφήτου καὶ Βασιλέως Δαυίδ, ἐκδ. Β.Δ. Σαλίβερος.

ΣΥΛ                Συλλειτουργικόν, ἔκδ. Ἱ.Μ. Σίμωνος Πέτρας, Ἅγιον Ὄρος, 1997.

ΕΓΚ                 Ἐγκόλπιον τοῦ Ἀναγνώστου, ὑπὸ ἀνωνύμου, Ἀποστ. Διακονία, ἔκδ. ΙΔ’ 1996.

ΕΚΠ                Ἐγκόλπιον Ἀναγνώστου καὶ Ψάλτου, ὑπὸ π. Κων. Παπαγιάννη, Ἀποστ. Διακονία, ἔκδ. ΣΤ’ 2005.

ΕΥΧ                 Εὐχολόγιον τὸ Μέγα, Βενετία 1862 (ἔκδ. ΑΣΤΗΡ)

ΦΝΤ                Ἀπαντήσεις εἰς λειτουργικὰς ἀπορίας, Ἰωάννου Μ. Φουντούλη, 1997.

ΑΟΕ                Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας, Μητρ. Σωφρ. Εὐστρατιάδου, Ἀπ. Διακονία, 1995.

ΛΕ                   Λατρευτικό Ἐγχειρίδιο, πρεσβ. Γ.Σ. Κουγιουμτζόγλου, 2002.

ΕΚΛ                Ἐκλογάριον, ἐκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 2001.

ΙΒΜ(8)             Τὸ Εἱρμολόγιον καὶ ἡ παράδοση τοῦ μέλους του, π. Σπ. Ἀντωνίου, ΙΒΜ (8), 2004.

ΟΕΒ                 Ὀκτάηχον Ἑβδομαδάριον, Δοσιθέου Μοναχοῦ Κατουνακιώτου, Φυλή, 1995.

ΤΑ                   Ἡ Τελετὴ τῆς Ἀρτοκλασίας, Ἄρχ. Πρωτοψάλτου Δημητρίου Ἰωαννίδου, Φυλή, 1994.

 

 


 

[1] Ἐκ παραδόσεως ἐμεῖς μάθαμε τὸ Ἀμήν. Ὅμως καὶ τὸ Κύριε ἐλέησον δὲν εἶναι λάθος.

[2] Ἐκ παραδόσεως.

[3] Δὲς τὴν ὑποσημείωσιν εἰς τὸ Ἱερατικόν [ΙΕΡ, ὑποσ., σ. 15-17].

[4] ΙΕΡ, σ. 66.

[5] Ἀργῶς καὶ μετὰ μέλους, ἐκ παραδόσεως, διὰ νὰ δοθῇ χρόνος εἰς τὸν ἱερέα νὰ ἀναγνώσῃ μυστικῶς τὴν εὐχήν.

[6] [ΙΕΡ, σ. 47], ἐπίσης δὲς σ. Εrrοr! Βοοκmαrκ nοτ defined. («Βασιλεῦ οὐράνιε»).

[7] Βλέπε σχετικὰ εἰς τὴν σ. Εrrοr! Βοοκmαrκ nοτ defined..

[8] Ἔτσι ἔχει ἐπικρατήσει νὰ λέγεται, παρότι τὸ «Καὶ νῦν» εἶναι ἀπὸ τό β’ ἀντίφωνον τῶν Ἀναβαθμῶν τοῦ δ’ ἤχου.

[9] Ἡ νέα ἢ ἡ νεώτερη ἔκδοσις τοῦ ΦΩΣ ἔχει εἴτε μόνο τὶς πρῶτες λέξεις τῶν Καταβασιῶν, εἴτε οὔτε τὶς πρῶτες λέξεις τῶν Καταβασιῶν, στὸ τέλος ἑκάστης ᾠδῆς.

[10] Οἱ Καταβασίες εἶναι οἱ Εἱρμοὶ τοῦ πρώτου κανόνος.

[11] Οἱ Καταβασίες εἶναι οἱ Εἱρμοὶ τοῦ δευτέρου κανόνος.

[12] Ἡ νεώτερη ἔκδοσις τοῦ ΦΩΣ ἔχει μόνο τὶς πρῶτες λέξεις τῶν Καταβασιῶν, ἐκτὸς τῆς γ’ καὶ θ’ ᾠδῆς ποὺ τὶς ἔχει ὁλόκληρες.

[13] Οἱ Καταβασίες εἶναι οἱ Εἱρμοὶ τοῦ κανόνος.

[14] Οἱ παρακάτω τρεῖς ὑπογραμμισμένες φράσεις δὲν ἀνήκουν εἰς τὸν ρμη’ Ψαλμό, καὶ δὲν λέγονται ὅταν ἀναγινώσκονται οἱ Αἶνοι (περίπτωσις β’.).

[15] Τό Μηναῖον «ΦΩΣ» ἔχει ἁπλῶς τὶς πρῶτες λέξεις.

[16] Τῇ β’ Σεπτεμβρίου λέγεται «Πάτερ, Ἰωάννη ὅσιε».